Zebrapaden

Zebrapaden geven geen garantie om veilig over te kunnen steken

Zebrapaden geven geen garantie om veilig over te kunnen steken. De vele ongevallen in Nederland laten zien dat zebrapaden voetgangers slechts schijnveiligheid bieden. Veel weggebruikers zien verkeersborden en andere signalen over het hoofd en hebben liever zelf de regie. Als voetganger moet je soms behoorlijk lef tonen om een zebrapad over te steken. Hopelijk stopt de ander als jij begint met oversteken. Met enige angst in de ogen kijken voetgangers het naderende verkeer strak aan. Zullen ze gaan stoppen of niet?

Slechte ervaringen met verkeer dat doorrijdt, zorgen ervoor dat veel voetgangers niet op hun ‘strepen’ durven te staan. Het psychologische mechanisme operante conditionering is hierbij gaande. Oftewel, een leerproces waarbij beloningen en bestraffingen van voorgaand gedrag het huidige gedrag vormen. Het gevolg van deze operante conditionering is dat voetgangers vaak een passieve houding aannemen en wachten op wat naderend verkeer doet. Onbedoeld versterken ze hiermee het ongewenste gedrag van de personen die niet stoppen. Reinforcement, zoals we dat binnen de theorie van operante conditionering noemen. Als blijkt dat de ander stopt, zijn voetgangers vaak zó blij dat ze het verkeer bedanken. Is het dan echt normaler om bij zebrapaden door te rijden dan te stoppen?

Een van de gouden regels voor verkeerskundigen is: breng de weggebruiker niet in de war. Volgens deze regel leiden tegenstrijdige signalen tot schijnveiligheid en onzekerheid, exact wat bij zebrapaden aan de hand lijkt te zijn. Psychologisch onderzoek toont aan dat men in onzekere situaties (nog meer dan normaal) geneigd is om het gedrag van anderen te kopiëren. Met de eerder geconstateerde sociale norm, kunt u wel raden wat het gevolg hiervan is.